Ivan Naumov
Nova preĝo sub sama standardo
omaĝe al doktoro Zamenhof
|
Jen, flugas la nuboj.
Iliaj vualoj Paligas falantan sunrondon. Mi, drone en duboj, Por ĉiuj kialoj Bezonas respondon. Sed ĉio silentas – Refoje mi sentas Nek jeson, nek neon, nek aŭon... Zorganto Plejsenca, Per menso potenca Rigardu ĉirkaŭon! Ĉielo sen kajtoj – Ĉiamas la trajtoj De l' olda, mortanta vespero. Sur tombon de l'tago Metatas repago – Manpleno da tero. Ĉu mondo ŝanĝitis? – Ja revo ne mitis, Ĝi ardis kaj flamis en koroj... – Verŝajne, finbrulis. Ĉar nepojn jam lulis Aliaj sonoroj. "Ĝi estas ne plago – Sed, klare, destino!" – Ni Lingvan neuzon moketas. De tago al tago En fera obstino Ni Lingvon forĵetas. Ĝi kuŝas en polvo. Ĝi ŝimas sen solvo. Ĝi putras sub ruĝaj kovriloj. "Ja tago ne lastas!" – Ni ĉion prokrastas Por longaj jarmiloj. De etaj rondetoj Ni venis al re-e-etoj!!! Ni vigle de sola Adamo Diskreskis. Ni multas. Sed pigras kaj stultas En sata sinamo. Solenis komenco, Fajreris intenco, Sed jen: estingiĝis ribelo. Plu helas nur oro De Lingva valoro: Ĉieso kaj belo. Ĉiela lamento Demandojn rifuzas, Stelaroj pikiĝas en tardon... Ektreme pro vento, Mi plejde ekuzas La verdan standardon. 15.04.93
|